Memory unmade

    Ήμουν πολύ μικρή όταν πλημμύρισε το υπόγειο του σπιτιού μας. Δεν μπορούσα να καταλάβω, τότε, πόσα χάθηκαν. Δεν ήξερα γιατί οι γονείς μου είχαν στεναχωρηθεί τόσο. 

    Εξαιτίας του νερού, της λάσπης, της υγρασίας, είχαν καταστραφεί όλες οι φωτογραφίες μας. Δεκαετίες αναμνήσεων, μέσα σε μια στιγμή. 

    Τι μορφή παίρνει μια ανάμνηση όταν έχει αλλοιωθεί για πάντα; Όταν μια φωτογραφία χάνει τα προσδιοριστικά της στοιχεία, πώς γίνεται να παραμένει η αίσθηση της χαράς, της ζεστασιάς; Τι απομένει απο εμάς όταν οι αναμνήσεις μας, οι στιγμές που αποδεικνύουν τρυφερά οτι κάποτε βρισκόμασταν εκεί, εδώ, χάνονται; 

    Σκοπός αυτής της φωτογραφικής σειράς είναι η αναδόμηση της μνήμης. Ένα φωτογραφικό άλμπουμ όπου οι αναμνήσεις λειτουργούν σαν ασύνδετα κομμάτια ενός παζλ. Σκοπός μου είναι να αναδείξω το στοιχείο που τους προσδίδει ομορφιά και τραγικότητα. Τα πρόσωπα σβήνουν και τα χρώματα αναμειγνύονται. Οι εικόνες αναγεννούνται σε κάτι νέο, διαφορετικό. Κάτι βαθειά προσωπικό, που ταυτόχρονα γίνεται σύμβολο της απώλειας. 

    Οι φωτογραφίες προέρχονται απο το προσωπικό μου αρχείο, όπου τις έχω διατηρήσει μετά από την αρχική αλλοίωση τους στην πλημμύρα, γύρω στο 2010.